بازدیدها: 173

چرا بلندگوهای خودرو از کار می‌افتند؟ چگونه می‌توانیم عیوب احتمالی موجود در سیستم صوتی خودرو به‌خصوص مشکل بلندگو را تشخیص دهیم؟

بلندگوهای خودرو با گذشت زمان فرسوده می‌شوند و حتی می‌شکنند. چنین موضوعی به‌ویژه درباره‌ی بلندگوهای کارخانه‌ای اصلی با کیفیت پایین که اکثر خودروها به آن‌ها مجهز هستند، صادق است. اجزای داخلی سیستم صوتی خودرو طی استفاده‌ی مداوم خراب می‌شود و کار زیادی در این زمینه نمی‌توان انجام داد.

گاهی اوقات گفته می‌شود که بلندگوهای خودرو به یکباره خراب شده‌اند. خراب شدن تمام بلندگوها، بدون استفاده‌ی نادرست تقریبا ممکن نیست؛ از جمله این موارد می‌توان به بیش از اندازه بلندکردن صدای سیستم صوتی اشاره کرد. با این حال هنگامی که تمام بلندگوهای سیستم صوتی خودرو همگی به یکباره از کار می‌افتند، مشکل معمولاً از دستگاه پخش یا هدیونیت، آمپلی‌فایر یا سیم‌کشی است.

در برخی موارد، ایجاد مشکلی کوچک در سیم‌کشی بین هدیونیت و یکی از بلندگوها به‌تنهایی می‌تواند باعث شود که تمام بلندگوهای سیستم صوتی خودرو به یکباره قطع شوند.

بررسی هدیونیت و آمپلی‌فایر

اگر هدیونیت سیستم صوتی روشن باشد اما صدایی از بلندگوها دریافت نشود، به‌راحتی می‌توان به این نتیجه رسید که مشکل از بلندگوها است. اما این واقعیت که هدیونیت روشن شده است، به‌معنای درست کارکردن نیست. قبل از انجام هر کار دیگری باید:

• مطمئن شد که هدیونیت روی حالت ضدسرقت قرار نگرفته است که به کد رمز نیاز دارد.
• تنظیمات صدا بررسی شود.
• ورودی‌های صوتی مختلف آزمایش شوند (مثلاً رادیو، پخش‌کننده یا پلییر CD و غیره).
• تمام فیوزهای داخلی مربوطه آزمایش شوند.
• سیم‌ها تحت بررسی قرار گیرند.

اگر هیچ مشکلی در هدیونیت پیدا نشد، باید آمپلی‌فایر را بررسی کرد. در سیستم‌های صوتی خودرو که از آمپلی‌فایرها استفاده می‌کنند، آمپلی‌فایر شایع‌ترین علت بروز این نوع مشکل است؛ زیرا صدا باید از طریق آن از بلندگوها عبور کند. در روند بررسی آمپلی‌فایر، باید موارد زیر را انجام داد:

• اطمینان حاصل شود که آمپلی‌فایر واقعاً روشن است.
• اطمینان حاصل شود که آیا آمپلی‌فایر به حالت «Protect Mode» رفته است یا خیر.
• سیم‌های ورودی و خروجی بلندگوها بررسی شوند.
• فیوزهای داخلی و خارجی آزمایش شوند و از سالم‌بودن آن‌ها اطمینان حاصل شود.

بررسی سیم‌کشی بلندگوهای خودرو

از آنجا که سیم‌های بلندگو اغلب در پشت پنل‌ها و قالب‌ها، زیر صندلی‌ها و کفپوش عبور می‌کنند، بازرسی دقیق آن‌ها دشوار است. بررسی اتصال بین یک سر هر کدام از سیم‌ها (در هدیونیت یا آمپلی‌فایر) و انتهای دیگر در بلندگو آسان‌تر به نظر می‌رسد. اگر اتصال وجود نداشته باشد، این بدان معنی خواهد بود که سیم در جایی قطع شده است.

اگر بلندگوهای خودرو شما داخل درها نصب شده‌اند، نقطه‌ی مشترک عیب در جایی است که سیم بلندگو بین در و پنل آن عبور می‌کند. اگرچه سیم‌کشی در خودرو به‌طور معمول توسط ورق‌های لاستیکی سخت محافظت می‌شود، اما به دلیل فشارهای مکرر که هنگام باز و بسته‌شدن درها بر آن‌ها وارد می‌شود، ممکن است سیم‌ها به‌مرور زمان فرسوده یا قطع شوند.

آزمایش بلندگوهای خودرو

روش دیگر، پیداکردن مقداری سیم و سیم‌کشی مجدد و موقتی برای هر بلندگو است. از آنجا که این روش برای آزمایش موقتی است، باید با برداشتن پنل‌های در و سایر اجزا به بلندگوها دسترسی پیدا کرد.

اگر بلندگوها با سیم‌های جدید کار کنند، می‌توان مطمئن بود که مشکل از سیم‌کشی قدیمی است. همچنین می‌توان بلندگوهای خودرو را با وصل‌کردن سیم برق از هدیونیت یا آمپلی‌فایر و اتصال سیم‌های مثبت و منفی هر بلندگو به پایانه‌های مثبت و منفی یک باتری ۱/۵ ولت، «آزمایش» کرد.

اگر سیم بلندگوها خراب نشده و بلندگو هم کاملاً خراب نیست، هنگام اتصال سیم‌ها به پایانه‌های باتری، صدای جزئی شنیده خواهد شد. با این حال شنیدن صدای خفیف از بلندگو با باتری ۱/۵ ولت، لزوماً به‌معنای این نیست که بلندگو در وضعیت خوبی قرار دارد. اگر در آخر همه چیز بررسی شده باشد، وقت آن است که بلندگوهای خودرو به‌صورت کامل جایگزین شوند.

*خرید قطعات یدکی اصل و با کیفیت*

در اتواپ بیشتر بخوانید:

پنج موتورسیکلت با پیشرانه ۶ سیلندر

سیستم خنک‌کاری خودرو چگونه کار می‌کند؟

تویوتا کمری 2021 رونمایی شد

بازدیدها: 277

کمری ۲۰۲۱ با مجموعه‌ای جدید از امکانات ایمنی و طیف وسیعی از مدل‌های بنزینی و هیبریدی رونمایی شد و به زودی راهی بازار جهانی می‌شود. تویوتا کمری ۲۰۲۱ به‌طور رسمی با تعداد زیادی به‌روزرسانی رونمایی شد و به‌زودی وارد بازار می‌شود. تغییرات درخورتوجه در این خودرو شامل مجموعه کاملا جدید Safety Sense ۲.۵ تویوتا، تیپ‌های جدید مانند XSE Hybrid و آپشن‌های متنوع‌تری است که برای حفظ این سدان پرفروش در بازار طراحی شده‌اند. خودرو تویوتا کمری تقریبا ۴۰ سال قدمت دارد و مدل فعلی آن از سال ۲۰۱۷ به بعد بدون تغییر باقی مانده بود.

مجموعه ایمنی Toyota Safety Sense ۲.۵ یکی از بزرگ‌ترین تغییرات کمری ۲۰۲۱ به شمار می‌رود. این گزینه‌ی استاندارد در کلیه نسخه‌های کمری ۲۰۲۱ وجود دارد و شامل نسخه ۲.۰ دوربین باکیفیت و قطعات رادار برای بهبود محدوده پاسخ، بهبود پاسخگویی در شرایط نور کم، سیستم پیشگیری از برخورد در تقاطع، دستیار فرمان اضطراری، کنترل کروز تطبیقی با امکان سبقت‌گیری آرام‌تر به‌همراه دستیار برقی و حتی دستیار تغییر خط حرکت می‌شود. تویوتا می‌گوید Safety Sense ۲.۵ در خودروی کمری ۲۰۲۱ عرضه شده اما به‌زودی در آینده نزدیک در سایر مدل‌ها نیز عرضه خواهد شد.

یکی از تیپ‌های جدید برای سال ۲۰۲۱، نسخه هیبریدی تویوتا کمری با نام XSE هیبرید است. خودروی هیبریدی تویوتا کمری XSE تقریبا مانند نسخه سنتی بنزینی XSE، از ظاهر جدید با تزئینات مشکی براق در جلوپنجره مشبک، چراغ‌های جلو LED و رینگ‌های جدید ۱۹ اینچی در قسمت بیرونی و همچنین امکانات متنوع چرمی در داخل کابین عرضه می‌شود. از نظر مکانیکی هیچ چیزی در تویوتا کمری ۲۰۲۱ تغییر نمی‌کند. تویوتا کمری هیبرید هنوز هم از پیشرانه هیبریدی چهار سیلندر ۲/۵ لیتری با ۲۰۸ اسب‌بخار قدرت و ۲۲۱ نیوتن‌متر گشتاور بهره می‌برد.

سایر تیپ‌های کمری ۲۰۲۱ نیز سهم خود را در به‌روزرسانی‌های بصری دریافت می‌کنند. از جمله مهم‌ترین موارد می‌توان به بازطراحی جلوپنجره، حذف تیپ پایه L و جایگزینی آن با تیپ جدید LE اشاره کرد. علاوه بر پیشرانه هیبریدی یادشده در بالا، انتخابی از دو پیشرانه بنزینی سنتی نیز وجود دارد که شامل پیشرانه ۲/۵ لیتری چهار سیلندر و پیشرانه ۳/۵ لیتری خورجینی ۶ سیلندر می‌شود. پیشرانه اولی ۲۰۳ اسب‌بخار قدرت و ۲۵۰ نیوتن‌متر تحویل می‌دهد، درحالی‌که نسخه‌ی قدرتمندتر خورجینی ۶ سیلندر ۳۰۱ اسب‌بخار قدرت و ۳۶۲ نیوتن‌متر تولید می‌کند.

دو نمایشگر جدید به فضای داخل کابین تویوتا کمری ظاهر مدرنی می‌دهند. خریداران اکنون می‌توانند از بین صفحه‌نمایش لمسی ۷ اینچی شناور جدید یا صفحه‌نمایش لمسی شناور ۹ اینچی مشابه با نمایشگر تویوتا RAV4، انتخاب کنند. تیپ‌های XLE و XSE همچنین نمایشگر جلو داشبورد دیجیتالی ۷ اینچی و صفحه‌نمایش ۱۰ اینچی هدآپ را ارائه می‌دهند. آن‌طور که گفته می‌شود،  کمری مدل ۲۰۲۱ دارای ۱۷ تیپ مختلف است که می‌تواند به طیف وسیعی از علایق مشتریان پاسخ دهد.

در اتواپ بیشتر بخوانید:

سیستم پاشش سوخت و انژکتور خودرو را بهتر بشناسید

5 نشانه برای این که روغن موتور خودرو را باید عوض کنید

شاسی بلند تویوتا کرولا کراس هیبرید معرفی شد

دنا پلاس توربو اتوماتیک ؛ فهرست آپشن های رفاهی سطح L1 و L2 ، L3 و مشخصات فنی

سیستم خنک‌کاری خودرو چگونه کار می‌کند؟

بازدیدها: 254

هدف اصلی از وجود سیستم اگزوز در یک خودروی درون‌سوز،خروج و انتشار گازهای اگزوز از پیشرانه آن به داخل جو هواست.اما مواقعی وجود دارند که شما متوجه خروج قطرات آب از لوله اگزوز خواهید شد. این موضوع برای بسیاری از رانندگان هشداردهنده است چون آن‌ها تنها انتظار خروج دی‌اکسید کربن را از لوله‌های اگزوز خودروهای خود دارند.

پیش از آن‌که مکانیکتان را برای مشکل خروج آب از اگزوز خودرو فرا بخوانید، ممکن است نیاز به صرف وقت جهت درک چگونگی پیداپیش قطرات آب از لوله اگزوز خودروی خود داشته باشید.

چرا آب از لوله اگزوز خودرو خارج می‌شود؟

دلایل متعددی برای چرایی خروج آب از لوله اگزوز خودرو وجود دارد. با این حال، در برخی مواد، این مسئله کاملاً عادی است و شما مجبور نیستید که هیچ نگرانی بابت آن به دل راه دهید. در اینجا مهمترین دلائل ایجاد این قضیه را تشریح می‌کنیم.

چنانچه در اوایل صبح، شاهد خروج قطرات آب از لوله اگزوز خودرو هستید، این می‌تواند ناشی از پدیده چگالش در درون آن باشد. قضیه بدین صورت است که یک پیشرانه احتراق داخلی هیدروکربن تولید می‌کند و این هیدروکربن در مبدل کاتالیتیک به محصولات فرعی کمتر مضری تبدیل می‌شود. دی‌اکسید کربن و آب هم همان محصولات اصلی فرعی هستند و هنگامی که خودروی شما رو به خنکی می‌رود آب در سامانه اگزوز آن چگالیده یا متراکم می‌شود. این آب در صبحی سرد و در هنگام گرم کردن خودرو به فرم قطره ظاهر می‌شود. این نوع از قطرات آب بی‌ضرر بوده و رانندگان نباید نگرانی و تشویشی بابت آن داشته باشند.

علت انتشار دود سفید از اگزوز

با عمل احتراق مخلوط سوخت و هوا در داخل یک سیلندر درون‌سوز، پیستون اقدام به حرکت دادن میل بادامک‌ها می‌کند. با گذر زمان، پیستون‌ها رو به فرسودگی رفته و رینگ‌های آن شروع به نشتی نموده یا به اصطلاح نفوذپذیر می‌شوند. جرقه ناقص سوخت وهوا، موجب نفوذ مایع خنک‌کننده به درون پیشرانه شده و در نتیجه سامانه اگزوز خودرو بخار آب را به صورت دودی سفید به بیرون می‌فرستد. این اتفاقی خطرناک است و شما فوراً باید پیشرانه خودرو را چک بکنید. در کل، عواملی همچون ترک خوردگی سیلندر، تیره یا قهوه‌ای شدن واشر سر سیلندر و ترک خوردگی بلوک پیشرانه می‌تواند از دلایل خروج دود سفید از اگزوز خودرو باشند.

واشر سر سیلندر به عنوان یک محافظ بین بلوک پیشرانه و سیلندر عمل می‌کند. این قطعه از نفوذ مایع خنک‌کننده به پیشرانه جلوگیری می‌کند. چنانچه واشر سر سیلندر دچار ترک خوردگی شود مایع خنک‌کننده به اتاقک احتراق نفوذ نموده و پیامد آن نشر دود سفید از لوله اگزوز است. اگر متوجه ترک‌خوردگی و یا زنگار شدن (رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز) آن شدید، فوراً اقدام به تعویض آن نمایید.

سر سیلندر یک پیشرانه درون‌سوز عمدتاً از آلومینیم ساخته شده است و زمانی که پیشرانه دچار گرمای اضافی می‌شود شروع به ترک خوردگی می‌کند. با توسعه ترک‌ها مایع خنک‌کننده شروع به نشتی می‌کند. پس همیشه سعی کنید از سلامت سر سیلندر و واشر آن مطمئن شوید.

علت انتشار دود سیاه از اگزوز

لحظاتی وجود دارند که در آن‌ها سوخت در پیشرانه احتراق داخلی به نحو ناقصی محترق می‌شود. در نتیجه، پس از مخلوط شدن سوخت با آب داخل اگزوز به صورت دود سیاهی از آن خارج می‌شود. این یک مشکل جدی است زیرا که دال بر آن است که بخش‌هایی از پیشرانه خودرو درست کار نمی‌کنند. در چنین مواقعی، سوخت بیشتری به اتاقک احتراق هدایت شده و عمل جرقه‌زنی به نحوی کامل انجام نمی‌شود. خرابی شمع‌های جرقه‌زن و یا کثیف بودن فیلتر سوخت می‌تواند دلیلی بر ایجاد این قضیه باشد. چنانچه شمع‌ها و فیلترهای معیوب را تعویض نموده اما همچنان شاهد ادامه خروج دود سیاه از اگزوز خودرو هستید در مرحله بعدی باید به بازدید از انژکتورهای سوخت آن اقدام نمایید.

نحوه گرم کردن پیشرانه

هر زمان که اقدام به استارت خودرو می‌کنید، پیشرانه مدتی وقت صرف می‌کند تا روغن را در تمامی بخش‌های متحرک، پیش از شروع رانندگی، به گردش درآورد. قطعات متحرک پیشرانه در این زمان بسیار داغ هستند و در نتیجه گازهای داغی خروجی از سیستم اگزوز سبب ایجاد قطرات آب در درون لوله‌های اگزوز می‌شوند. در محیطی سرد، میزان بخار آب بیشتر از مواقع عادی آن به چشم می‌آید. این مورد نباید نگران‌کننده باشد چون این قطرات با گردش در پیشرانه به استمرار پاکسازی سیستم خنک‌کننده آن اقدام می‌کنند. در کل، پیش از آغاز حرکت، چند دقیقه‌ای را صرف گرم کردن پیشرانه خودرو کنید.

=> خرید قطعات اصل و با کیفیت <=

در اتواپ بیشتر بخوانید:

سیستم پاشش سوخت و انژکتور خودرو را بهتر بشناسید

5 نشانه برای این که روغن موتور خودرو را باید عوض کنید

شاسی بلند تویوتا کرولا کراس هیبرید معرفی شد

گیربکس دوکلاچه یا DCT چیست و چه ویژگی‌هایی دارد؟

سیستم خنک‌کاری خودرو چگونه کار می‌کند؟

بازدیدها: 328

آیا خودروی شما تنبل و کم جان شده است؟ آیا پیشرانه خودروی شما سروصداهای عجیبی تولید می‌کند؟ آیا نشان‌گر فشار روغن موتور آن را کم‌تر از حالت عادی نمایش می‌دهد یا چراغ روغن روشن شده است؟ حتی اگر زمانی که خودروی شما برخی از نشانه‌های واضح‌تر روغن کثیف و کهنه را ندارد، این که بتوانید از روی برخی نشانه‌های کوچک‌تر، زمان مناسب برای تعویض روغن موتور را تشخیص دهید از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

در این مطلب می‌خواهیم شما را با 5 موردی که به شما می‌گویند باید روغن موتور را عوض کنید آشنا خواهیم کرد..

پیشرانه خودرو زمانی که در حال کار است، به صورت مداوم روغن را در سراسر کارتر و سرسیلندرها پمپ می‌کند و پس از چند وقت، روغنی که زمانی بسیار تازه و طلایی رنگ بود، به دلیل گرما و همچنین جذب دوده‌های ناشی از احتراق پیشرانه کثیف و سیاه می‌شود. روغن کثیف سنگین‌تر شده و حرکت آن داخل پیشرانه بالطبع سخت‌تر هم می‌شود. این بدین معنی است که احتمالاً هنگام روشن کردن و سرد بودن پیشرانه، صدایی شبیه به تیک تاک از مجموعه سوپاپ به گوش شما خواهد خورد. دلیل صدا این است که روغن کثیف زمان بیشتری نیاز دارد تا جریان پیدا کرده و مجموعه سوپاپی که در حال حرکت است را روان‌کاری کند.

در حالت درجا دور موتور بالاست

یکی دیگر از نشانه‌های روغن کثیف می‌تواند بالا بودن دور موتور در حالت درجا کار کردن باشد، به گونه‌ای که حس می‌کنید پیشرانه با سرعت بیشتری در مقایسه با حالت عادی کار می‌کند. دلیل این موضوع می‌تواند افزایش اصطکاک بین پیستون‌ها، رینگ‌ها و یاتاقان‌ها باشد.

یک پیشرانه که به خوبی روان‌کاری شده باشد، بدون مشکل می‌تواند کار خود را انجام دهد، از این رو زمانی که روغن کهنه و کثیف می‌شود، پیشرانه به خوبی قادر نیست قطعات در حال حرکت را روان‌کاری کرده و در نتیجه، نمی‌تواند به نرمی حالت عادی کار کند. در این وضعیت، شتاب خودرو کاهش پیدا می‌کند و احساس خواهید کرد قدرت پیشرانه کم شده است.

اگر هنگام کار کردن پیشرانه صدای ضربه‌های متوالی از آن شنیده می‌شود، علت آن ممکن است روغن کهنه و کثیفی باشد که نهایتاً می‌تواند منجر به خراب شدن یاتاقان‌های متحرک شود. این مشکل باعث لرزش پیشرانه هنگام درجا کار کردن شده و با افزایش سرعت موتور، صدای ضربات بلندتر می‌شوند. متاسفانه، اگر چنین صدایی را از پیشرانه خودرویتان بشنوید، معمولاً نشان از یک آسیب بزرگ به خودروی شماست که به علت بی‌توجهی در سرویس دوره‌ای ایجاد شده است و یک تعویض روغن ساده این مشکل را به هیچ وجه حل نخواهد کرد.

روشن شدن چراغ فشار روغن موتور

اگر چراغ روغن موتور روشن شده، به هیچ وجه آن را نادیده نگیرید، زیرا معمولاً روشن شدن این چراغ بدین معنی است که فشار روغن داخل پیشرانه به قدری افت کرده که خودرو نمی‌تواند به درستی کار کند. این که بدانید در هنگام روشن شدن چراغ روغن چه کاری باید انجام دهید بسیار مهم است و اولین کار شما، باید تعویض سریع روغن موتور باشد.

در اتواپ بیشتر بخوانید:

بهترین خودروهای عضلانی آمریکایی تاریخ + عکس

لکسوس LS مدل ۲۰۲۱ معرفی شد!

شاسی بلند تویوتا کرولا کراس هیبرید معرفی شد

گیربکس دوکلاچه یا DCT چیست و چه ویژگی‌هایی دارد؟

سیستم خنک‌کاری خودرو چگونه کار می‌کند؟

بازدیدها: 185

فیلترهای سوخت از قطعاتی هستند که در سرویس‌های خودرو همواره مورد بررسی قرار می‌گیرند و روی تمام خودروهای مجهز به پیشرانه احتراق داخلی، می‌توانید بیابید. هدف از ساخت فیلتر سوخت جلوگیری از ورود هر نوع ذرات اضافی است که داخل سوخت وجود دارند، و با ورود به داخل سیستم سوخت خودرو موجب آسیب‌رسانی احتمالی به قطعات یا پیشرانه می‌شوند.

همانند همه فیلترهای خودرو، فیلتر سوخت هم با گذر زمان می‌تواند بسیار کثیف شود. به اندازه‌ای که دیگر قادر به فیلتر کردن ذرات اضافی نباشد. گاهی اوقات حتی به دلیل کثیف شدن بیش از حد فیلتر سوخت، جریان سوخت از باک به پیشرانه دچار مشکل می‌شود. معمولاً یک فیلتر معیوب برخی نشانه‌هایی دارد که راننده با توجه آن‌ها به مشکلات خودرو پی می‌برد.

از اولین نشانه‌هایی فیلتر سوخت خراب یا کثیف یک خودرو، سخت استارت خوردن است. یک فیلتر کثیف می‌تواند جلوی جریان سوخت را بگیرد و این موضوع، نهایتاً می‌تواند منجر به بد روشن شدن خودرو شود. اگر فیلتر خودرو تاکنون تعویض نشده است، دلیل بد استارت خوردن پیشرانه دقیقاً همین مشکل خواهد بود.

یکی دیگر از نشانه‌های اصلی فیلتر سوخت خراب به وجود آمدن مشکلات مرتبط با عملکرد پیشرانه است. گاهی اوقات فیلتر به قدری می‌تواند کثیف شود که تأثیر منفی روی عملکرد کلی پیشرانه بگذارد. یک فیلتر بسیار کثیف می‌تواند موجب کاهش قدرت و شتاب خودرو و حتی ریپ زدن و بد کار کردن پیشرانه بشود.

یک فیلتر سوخت خراب یا کثیف همچنین می‌تواند موجب روشن شدن چراغ چک پیشرانه شود. برخی خودروها به سنسورهای فشار سوخت مجهز هستند که روی فشار سیستم سوخت نظارت می‌کند. وجود یک فیلتر کثیف در سیستم می‌تواند منجر به کاهش فشار شود، سنسورها این وضعیت را تشخیص داده و با روشن شدن چراغ چک، سعی می‌کند راننده را از وجود این مشکل باخبر کند. چراغ چک موتور همچنین می‌تواند به دلایل بسیار زیاد و گسترده دیگری هم روشن شود. از این رو پیشنهاد می‌شود در صورت روشن شدن چراغ چک، حتماً خودروی خود را دیاگ بزنید.

اکثر فیلترهای سوخت قیمت ارزانی داشته و تعویض آن‌ها اصلاً کار سختی نیست. اگر شک دارید که فیلترخودروی شما واقعاً نیاز به تعویض دارد یا نه، خودرو را نزد یک مکانیک ببرید و نظر وی را در این مورد جویا شوید.

در اتواپ بیشتر بخوانید:

ساسات چه وظیفه ای در خودرو دارد و علائم خرابی آن چیست؟

منیفولد دود چیست؟ علائم خرابی منیفولد هوا

بازدیدها: 279

مدل ۲۰۲۱ کوپه و کابریوله پورشه ۹۱۱ توربو برای پر کردن خلاء در ترکیب نسل ۹۹۲ بین مدل‌های Carrera S و Turbo S رونمایی شدند. قیمت برای نسخه کوپه سقف‌دار از ۱۷۰،۸۰۰ دلار و برای نسخه کابریوله از ۱۸۳،۶۰۰ دلار (به‌علاوه هزینه ۱،۳۵۰ دلاری برای حمل در مقصد) آغاز می‌شود. مشتریان در ایالات متحده از هم‌اکنون می‌توانند این مدل‌ها را سفارش دهند، اما تحویل آن‌ها در این کشور تا اوایل سال ۲۰۲۱ آغاز نخواهد شد.

پورشه ۹۱۱ توربو مدل ۲۰۲۱ از پیشرانه ۳/۸ لیتری ۶ سیلندر تخت مجهز به توربوشارژر دوقلو بهره می‌برد که ۵۷۲ اسب‌بخار قدرت و ۷۵۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کند. مدل کوپه می‌تواند در مدت زمان ۲/۷ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۹۶ کیلومتربرساعت برسد، درحالی‌که این زمان برای مدل کانورتیبل ۲/۸ ثانیه است. هر دو مدل دارای بیشینه سرعت ۳۱۹ کیلومتربرساعت هستند.

برای مقایسه بد نیست بدانید، آخرین مدل پورشه ۹۱۱ توربو S دارای پیشرانه‌ای با قدرت ۶۴۰ اسب‌بخار و گشتاور ۸۰۰ نیوتن‌متر است. مدل سقف‌دار در ۲/۶ ثانیه و مدل کابریوله در ۲/۷ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۹۶ کیلومتربرساعت می‌رسد. بیشینه سرعت آن‌ها نیز ۳۳۰ کیلومتربرساعت است. این خودرو با قیمت ۲۰۳،۵۰۰ دلار برای مدل کوپه و ۲۱۶،۳۰۰ دلار برای مدل روباز به فروش می‌رسد.

به غیر از پیشرانه‌ی کم‌قدرت، پورشه ۹۱۱ توربو دارای سیستم انتقال قدرت تا حد زیادی یکسان با توربو S است. این خودرو از جعبه‌دنده ۸ سرعته دوکلاچه بهره می‌برد که به سیستم تمام چرخ محرک متصل می‌شود. سیستم فرمان محور عقب به بهبود فرمان‌گیری (هندلینگ) این خودرو کمک می‌کند.

یکی از تفاوت‌های بین دو مدل در این است که ۹۱۱ توربو با دیسک ترمز چدنی عرضه می‌شود. این دیسک‌ها در اندازه‌ی ۴۰۸ میلی‌متری برای چرخ‌های جلو و ۳۸۰ میلی‌متری برای چرخ‌های عقب عرضه شده‌اند. ترمزهای کامپوزیت سرامیکی پورشه که در مدل توربو S جزو امکانات استاندارد به شمار می‌روند، در این مدل به‌عنوان آپشن عرضه می‌شوند. در داخل کابین، پورشه ۹۱۱ توربو به‌صورت استاندارد با صفحه‌نمایش ۱۰/۹ اینچی برای سیستم سرگرمی و صندلی‌های اسپرت برقی ۱۴ جهته عرضه می‌شود.

برای کسانی که می‌خواهند از امکانات مدل S در پورشه ۹۱۱ توربو بهره بگیرند، این شرکت آپشن‌هایی را دراختیار قرار می‌دهد تا چنین امکانی فراهم شود. پکیج سبک‌وزن این خودرو امکان کاهش وزن ۳۰ کیلوگرمی را ازطریق تغییراتی مانند حذف صندلی‌های عقب و عایق صوتی، فراهم می‌کند. پکیج اسپرت نیز قطعات بدنه SportDesign، تزئیناتی متفاوت را به‌همراه چراغ‌های عقب جدید ارائه می‌دهد.

بازدیدها: 231

بازدیدها: 202

بازدیدها: 349

سال‌ها پیش، خودروهای عضلانی آمریکایی در فهرست پرطرفدارترین‌ها قرار می‌گرفتند. مدل‌هایی که با پیشرانه‌ی بزرگ ۸ سیلندر و قیمت مناسب در دهه‌ی ‍۱۹۶۰، تمام فکر و رؤیاهای یک نسل از عاشقان دنیای خودرو را تصاحب کرده بودند. البته دوران سلطنت خودروهای عضلانی آمریکا خیلی زود به‌پایان رسید؛ در دهه‌ی ۱۹۷۰، بحران سوخت و قوانین جدید آلایندگی باعث شد تا این خودروها با شکوه اولیه‌ی فاصله بگیرند. البته با اینکه تنوع این خودروها پس از دهه‌ی ۱۹۷۰ کمتر شد، اما تا امروز هنوز هم زنده مانده‌اند.

داستان خودروهای عضلانی آمریکا، با روایت پربحث دیترویت گره خورده است؛ درحقیقت درست مانند دیترویت، خودروهای عضلانی هم پس از چند مدت غیبت، دوران رنسانس خود را پیدا کردند. در این مقاله، دوران پیدایش تا مرگ و احیای نصف‌ونیمه خودروهای عضلانی آمریکا را بررسی و کتاب تاریخ مهم‌ترین و برجسته‌ترین مدل‌های گذشته تا امروز را هم ورق می‌زنیم.

خودروی عضلانی چه ویژگی‌هایی دارد؟

در نگاه عموم، خودروی عضلانی (ماسل ‌کار، Muscle car) باید پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل با قدرت و حجم بالا و سیستم انتقال قدرت محور عقب داشته باشد. چنین توصیفی تاحدودی صحیح است اما یک خودروی عضلانی ویژگی‌های دیگری هم دارد. بسیاری از افراد، تنها مدل‌های آمریکایی دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ را در این کلاس طبقه‌بندی می‌کنند؛ وزن خودرو باید سبک و بدنه هم دو در باشد اما بسیاری از مدل‌های بزرگ، کامپکت و حتی پونی هم وجود دارند که در کلاس خودروی عضلانی قرار گرفته‌اند. قیمت مناسب و سرعت بالا در مسیر مستقیم برای مسابقات خیابانی درگ، تعریف دیگر خودروهای عضلانی است. در طول تاریخ خودروسازی، بحث‌های طولانی و بدون نتیجه‌ای بین طرفداران و کارشناسان وجود داشته و تعریف دقیق خودروی عضلانی هم یکی از این موارد است.

جالب این است که در اوایل و اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰ که خودروهای عضلانی مهمی تولید می‌شدند، اصلاً چنین اصطلاحی وجود نداشت؛ در آن دوران مدل‌های قدرتمند V8 در کلاس «خودروهای سوپر» یا Supercars قرار می‌گرفتند. وقتی که فورد در سال ۱۹۶۴ موستانگ (ماستنگ، تلفظ صحیح انگلیسی؛ Ford Mustang) را عرضه کرد، کلاس خودروهای پونی (Pony car) هم بنیان نهاده و پیچیدگی مشکل در تفکیک مدل‌ها هم بیشتر شد. برای مثال AMC AMX در کلاس خودروهای پونی قرار می‌گیرد، اما به دلیل اینکه تنها براساس مدل جولین (Javelin) تولید شده، عضلانی هم هست. بیوک ریویرا در ظاهر یک خودروی عضلانی به‌نظر می‌رسد، اما چون قیمت بالایی دارد، در کلاس خودروهای لوکس آمریکایی قرار می‌گیرد. شورولت کامارو همیشه یک خودروی پونی و رقیب فورد موستانگ بوده است، اما نسخه‌های SS و Z28 عضلانی هستند. حتی نسخه‌های GT، مک وان و باس (Boss) فورد موستانگ هم در کلاس خودروهای عضلانی جایگاهی ویژه دارند.

طرفداران سرسخت، خودروهای عضلانی را این‌گونه تعریف می‌کنند:

خودروهای عضلانی ابعاد بدنه‌ی متوسط دارند، از پیشرانه‌ی V8 قدرتمند استفاده می‌کنند و از لحاظ قیمت هم مناسب هستند. خودروهای عضلانی معمولا نسخه‌ی قدرتمندتر از یک مدل استاندارد هستند؛ برای مثال مدل‌های بیوک جی اس، شورولت شول اس اس، دوج چارجر R/T، فورد تورینو کبرا و پونتیاک GTO در فهرست خودروهای عضلانی شناخته‌شده قرار می‌گیرند.

برخی خودروهای پونی با اینکه ابعاد کوچک‌تری دارند، اما در نسخه‌های قدرتمندتر از مدل استاندارد مثل SS و Z28 در کامارو، عضلانی هستند. خودروهای لوکس و مدل‌های اسپرت دوسرنشین معمولا در این کلاس قرار نمی‌گیرند. بنابراین، خودروهای عضلانی همان مدل‌هایی هستند که پیشرانه‌ی بزرگ V8 و سرعت بالا در مسیر مستقیم تنها هدف‌ تولیدشان است؛ در این خودروها تمرکزی بر فرمان‌پذیری نیست. با این تفاسیر، بسیاری از کارشناس‌ها معتقد هستند که تنها خودروی عضلانی واقعی این روزها، دوج چلنجر (داج، تلفظ صحیح انگلیسی؛ Dodge) است و هرچه قطعات برای فرمان‌پذیری بهتر تنظیم شوند، با اصل عضلانی بودن فاصله می‌گیریم. از طرفی خودروهای مدرن آمریکایی هم تولید شده‌اند که عنصر «اسپرت» بیشتری از «عضلانی» دارند؛ بهتر است که به تحسین و بررسی این مدل‌های جذاب بپردازیم تا بحث بی‌پایان بر سر تغییر تعریف خودروهای عضلانی از گذشته تا امروز.

دهه‌ی ۱۹۵۰؛ آماده‌سازی بازار برای خودروهای عضلانی

یش از به‌وجود آمدن کلاس خودروهای عضلانی، مفهوم این اصطلاح در بین خودروسازان آمریکایی کم‌وبیش مطرح شد. اولین مدلی که با ویژگی یک خودروی عضلانی تولید شد، الدزموبیل راکت ۸۸ محصول سال ۱۹۴۹ بود (Oldsmobile Rocket 88). راکت ۸۸ از پیشرانه‌ی ۵ لیتری V8 با قدرت ۱۳۵ اسب‌بخار استفاده می‌کرد و اولین خودروی برجسته در تاریخ مسابقات نسکار (NASCAR) است. کرایسلر دومین خودروسازی بود که به شکل‌گیری مفهوم یک مدل عضلانی کمک کرد؛ کرایسلر C300 محصول سال ۱۹۵۵ با اینکه خوش‌قیمت نبود، اما پیشرانه‌ی ۸ سیلندر هِمی (HEMI) با حجم ۵/۴ لیتر و قدرت ۳۰۰ اسب‌بخار را دراختیار داشت و بانهایت سرعت بیش از ۲۰۰ کیلومتربرساعت، در زمانی حدود ۱۰ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. با شعار قدرتمندترین خودروی آمریکا، کرایسلر C300 که در واقع نسخه‌ای استاندارد و خیابانی از یک مدل مسابقه‌ای بود، به نسکار وارد شد.

طولی نکشید که خودروسازان آمریکایی، چاشنی اصلی فروش بیشتر را پیدا کردند؛ قدرت بیشتر و پیشرانه‌ی بزرگ‌تر. با رسیدن به اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰، تولید خودروهای قدرتمندِ V8 در دستور کار شرکت‌های آمریکایی قرار گرفت. در آن دوران و پیش از تولد رسمی خودروهای عضلانی، استودبیکر (Studebaker) مدل‌های لارک و اوانتی (Lark, Avanti) را با پیشرانه‌های سوپرشارژ عرضه کرد. شورولت با مدل توربوشارژ کورویر (Corvair) که پیشرانه در محور عقب نصب شده بود از راه رسید و دوج هم مدل ۴۱۳ از دارت (Dart) با قدرت ۴۲۰ اسب‌بخار و توانایی ثبت زمان کمتر از ۱۳ ثانیه در درگ ۴۰۰ متری را تولید کرد. دوران رقابت دوج، پلیموث،‌ کرایسلر و فورد برای تولید خودروهای قدرتمند درگ خیابانی چهار سال طول کشید تا اولین خودروهای عضلانی اصیل تاریخ از راه برسند.

پونتیاک GTO؛ اولین خودروی عضلانی تاریخ آمریکا

محصول سال ۱۹۶۴

باوجود مخالفت‌ بر سر تعریف کلی، تقریبا تمام کارشناس‌ها و طرفداران اتفاق نظر دارند که اولین خودروی عضلانی واقعی و رسمی تاریخ آمریکا، پونتیاک GTO محصول سال ۱۹۶۴ است. داستان GTO از جایی آغاز شد که تولید نسخه‌ای قدرتمند از مدل تمپست (Tempest) مطرح شد؛ البته جنرال موتورز برای خودروهای پلتفرم A، محدودیت حجم پیشرانه تا نهایتِ ۵/۴ لیتر قرار داده بود. مقامات پونتیاک به این نکته پی بردند که فروش یک خودروی پلتفرم A جنرال موتورز با پیشرانه‌ای بزر‌گ‌تر از ۵/۴ لیتر، شامل مدل‌های سفارشی نمی‌شود؛ از طرفی پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۶/۴ لیتری خودروهای بزرگ‌تر جنرال موتورز هم بدون نیاز به تغییر اساسی در پونتیاک تمپست نصب می‌شود.

با اینکه دور زدن قانون محدودیت حجم پیشرانه امکان‌پذیر شد، اما مدیرفروش پونتیاک معتقد نبود که GTO با پیشرانه‌ی بزرگ مشتری پیدا کند. بنابراین ظرفیت تولید اولیه‌ی خودرو، به ۵ هزار دستگاه محدود شد. سرانجام GTO به‌عنوان یک تیپ و مدل سفارشی از پونتیاک تمپست لمان (Tempest Le Mans) درسال ۱۹۶۴ عرضه شد. پونتیاک GTO در مدل‌های کوپه و کروک و دو نسخه با پیشرانه‌ی ۶/۴ لیتری V8 فروخته می‌شد؛ مدل ۳۲۹ اسب بخاری با یک کاربراتور چهاردهانه و نمونه‌ی ۳۴۸ اسب بخاری با سه کاربراتور دودهانه. تنها در سال ۱۹۶۴، بیش از ۳۲ هزار دستگاه از GTO فروخته شد و تمام پیش‌بینی‌های مدیران ارشد پونتیاک غلط از آب درآمد. GTO از سال ۱۹۶۶ به‌عنوان یک مدل مستقل از تمپست در سبد محصولات پونتیاک ارائه شد؛ این مدل کلاسیک دوست‌داشتنی تا سال ۱۹۷۴ در چهار نسل مختلف تولید شد و پس از بحران سوخت و کاهش محبوبیت خودروهای عضلانی، از خط تولید کنار رفت.

فورد فِیرلِین تاندربولت؛ پیشرانه‌ی بزرگ مخصوص درگ

محصول سال ۱۹۶۴

فورد با استفاده از فرمول «خودروی کوچک به‌اضافه‌ی پیشرانه‌ی بزرگ» مدلی ویژه از فیرلین (Fairlane) با نام تاندربولت (Thunderbolt) را برای کسب مجوز ورود به مسابقات درگ تولید کرد. فورد که پیش از این با مدل گلکسی در مسابقات درگ شرکت می‌کرد، از پیشرانه‌ی بزرگ ۷ لیتری V8 در تاندربولت استفاده کرد. البته برای پیروی از قوانین بیمه و مثل تمام خودروسازان آمریکایی در آن دوران، تیم مهندسی فورد نهایت قدرت فیرلین تاندربولت را ۴۲۵ اسب‌بخار اعلام کرد؛ اما قدرت واقعی این مدل، چیزی حدود ۶۰۰ اسب‌بخار تخمین زده می‌شد.

علاوه بر پیشرانه‌ی بزرگ و دو کاربراتور چهاردهانه‌ی مدل گلکسی، فورد فیرلین تاندربولت از درها، کاپوت، گلگیرها و سپر جلوی فایبرگلس استفاده می‌کرد تا همچنان سبک‌وزن باقی بماند. فورد با این مدل خاص، به مقام اول مسابقات درگ سوپراستاک NHRA در سال ۱۹۶۴ رسید؛ تاندربولت در فینال مسابقات درگ ۴۰۰ متر، زمان ۱۱/۷۸ ثانیه و نهایت سرعت ۱۹۸ کیلومتربرساعت را ثبت کرد. جالب این است که خط تولید فیرلین تاندربولت از دیگر محصولات فورد جدا بود؛ ۱۰۰ دستگاه از این مدل تولید شد.

فورد موستانگ شلبی GT500؛ ورود ناگهانی پونی به کلاس عضلانی‌ها

محصول سال ۱۹۶۷

فورد موستانگ (Ford Mustang) همیشه در نگاه عموم به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای عضلانی تاریخ شناخته می‌شود، اما همان‌طور که طرفداران دنیای خودرو می‌دانند، این مدل بنیان‌گذار کلاس پونی است. فورد موستانگ کلاس خودروهای پونی را ایجاد کرد و دلیل اصلی تولید مدل‌های جاودانه‌ای مثل شورولت کامارو، پونتیاک فایِربِرد و AMC جَولین بود؛ تمام خودروهای پونی از مدل‌های عضلانی کوچک‌تر و ارزان‌قیمت‌تر بودند و در بیشتر موارد هم قدرت کمتری داشتند.

به‌لطف مهارت و تخصص کرول شلبی فقید، موستانگ جسارت لازم برای ورود به کلاس خودروهای عضلانی را پیدا کرد؛‌ نسخه‌های شلبی موستانگ GT350 و GT500 پونی‌های عضلانی مانگار تاریخ هستند. مدل GT350 سال ۱۹۶۵ با پیشرانه‌ی ۴/۷ لیتری V8 و قدرت ۳۰۶ اسب‌بخار عرضه شد؛ سال ۱۹۶۷ مدل GT500 عرضه شد که پیشرانه‌ی بزرگ ۷ لیتری سری کبرا فورد را به‌همراه دو کاربراتور چهاردهانه‌ای و قدرت ۳۵۵ اسب‌بخار در ۵۴۰۰ دوربردقیقه را دراختیار گرفته بود. پیشرانه‌ی موستانگ شلبی GT500 براساس قوای محرکه‌ی فورد GT40 که در مسابقات ۲۴ ساعته لمان فراری را ناکام گذاشت، طرحی و تولید شده بود.

AMC AMX؛ خودروی عضلانی متفاوت

محصول سال ۱۹۶۸

AMC AMX را می‌توان در کلاس خودروهای اسپرت، گرندتورر، پونی و عضلانی طبقه‌بندی کرد. امریکن موتورز (American Motors Corporation) یا AMC، سال ۱۹۶۸ مدل AMX را با دو هدف رونمایی کرد؛ ورود به کلاس جدید و در حال رشد خودروهای عضلانی و نمایش کامل طراحی و مهندسی به‌روز شرکت. AMC پیش از مدل AMX، چند مدل مفهومی با همین کد رونمایی کرده بود و نوید خودروهایی بهتر و زیباتر را می‌داد. یکی از ویژگی‌های جالب AMX که در خودروهای آمریکایی آن دوران منحصربه‌فرد شمرده می‌شود، فاصله‌ی محوری کوتاه بود.

لیتری با قدرت ۳۱۵ اسب‌بخار درکنار نمونه‌های ۴/۸، ۵/۶ و ۵/۹ لیتری استفاده می‌کرد و بانهایت سرعت ۱۹۶ کیلومتربرساعت و سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت در کمتر از ۷ ثانیه، از بهترین خودروهای بازار بود. با قیمت پایه فوق‌العاده رقابتی ۳،۲۴۵ دلار (با نرخ امروز حدود ۲۳ هزار دلار)، AMC AMX گزینه‌ا‌ی مناسب برای افرادی بود که حدود ۱۰۰۰ دلار برای خرید شورولت کوروت کمبود بودجه داشتند. AMX علاوه بر انتخاب بهترین خودروی سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ در انجمن مهندسان آمریکا، اولین مدل با داشبورد یک تکه و شیشه جلوی نازک و ایمن بود.

دوج چارجر؛ بازتعریف عضلانی بودن خودرو

محصول سال ۱۹۶۸

با الهام گرفتن از طراحی مدل کرونت (Coronet) و هدف رقابت با دیگر مدل‌های آمریکایی همچون رامبلر مارلین (Rambler Marlin) و فورد موستانگ و پلیموث باراکودا (Plymouth Baracuda)، اولین نسل از دوج چارجر در سال ۱۹۶۶ رونمایی شد. چارجر ۱۹۶۶ از شاسی مدل کرونت استفاده می‌کرد؛ اما طراحی آن با تمام محصولات دوج تفاوت داشت. درواقع، چارجر بیشتر به رامبلر مارلین شباهت داشت؛ اما زیباتر و گران‌‌تر بود. هدف اولیه، تولید خودرویی عضلانی و قدرتمند نبود؛ ولی چارجر ۱۹۶۶ با پیشرانه‌ی ۷ لیتری (۴۲۶ اینچ‌برمکعب) جدید هِمی (HEMI) عرضه شد تا نماینده‌ی جدید کرایسلر در کلاس خودروهای آمریکایی پرقدرت باشد. در سال ۱۹۶۸ نسل دوم این مدل با طراحی جدید و تفاوت ظاهری بیشتر با کرونت عرضه شد.

طراحی فَست‌بک حذف شد تا طرح سقف مشابه پونتیاک GTO سال ۱۹۶۶ شود. طرح جلوپنجره‌ی یک‌دست با چراغ‌های مخفی همچنان نمای روبرویی چارجر باقی ماند؛ اما این‌بار از مکانیزم برقی استفاده نمی‌کرد. هماهنگ‌ترکردن طراحی در فضای داخلی هم انجام شد و پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی ۳/۷ لیتری به خانواده‌ی چارجر راه پیدا کرد. تمام این تغییرات کوچک‌و‌بزرگ باعث شد مدل ۱۹۶۸ دوج چارجر تا امروز یکی از خودروهای برجسته‌ی عضلانی تاریخ باقی بماند. مدل پایه از دوج چارجر با قیمت ۳،۰۱۴ دلار (با نرخ امروز حدود ۲۱ هزار دلار) عرضه می‌شد؛ اما با پرداخت ۴۶۶ دلار بیشتر (با نرخ امروز حدود ۳،۳۰۰ دلار)، نسخه‌ی R/T چارجر مجهز به پیشرانه‌ی ۷ لیتری V8، قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار، جعبه‌دنده‌ی ۳ سرعته خودکار و سیستم ترمز و تعلیق ارتقا داده شده دراختیار خریدار قرار می‌گرفت. طراحی زیبا و قدرت بالا درکنار افزایش محبوبیت خودروهای عضلانی در اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ باعث شد تا بیش از ۹۶ هزار دستگاه از دوج چارجر در سال ۱۹۶۸ فروخته شود.

پلیموث رود رانر؛ بازگشت به ریشه‌ها

محصول سال ۱۹۶۸

با نزدیک شدن به دهه‌ی ۱۹۷۰، بسیاری از خودروهای عضلانی با مفهوم قیمت مناسب فاصله گرفتند؛ پیشرانه‌های قدرتمند و تقاضای بالا این فرصت را به تولیدکننده داده بود که قیمت نهایی را بالاتر از گذشته تعیین کند. پلیموث (Plymouth) از این فرصت استفاده کرد و مدل رودرانر (Road Runner) را به‌عنوان یک خودروی عضلانی با قیمت مناسب به‌نمایش گذاشت. البته در سبد محصولات پلیموث، خودروهای عضلانی گران‌تر هم وجود داشت؛ برای مثال مدل GTX دقیقا در سطحی بالاتر از رودرانر قرار می‌گرفت. رودرانر با سه پیشرانه‌ی مختلف عرضه می‌شد که هر سه نمونه قدرتمند بودند؛ مدل پایه V8 با حجم ۶/۳ لیتر و قدرت ۳۳۵ اسب‌بخار در ۵۲۰۰ دوربردقیقه بود. پیشرانه‌ی سفارشی پلیموث برای رودرانر، مدل ۷ لیتری هِمی با قدرت ۴۲۵ اسب‌بخار بود که ۷۱۴ دلار (با نرخ امروز حدود ۵۰۰۰ دلار) قیمت داشت؛ این مدل از رودرانر با قیمت نهایی ۴،۱۱۴ دلار یا حدود ۲۹ هزار دلار با نرخ امروز فروخته می‌شد.

پیش‌بینی مدیران ارشد پلیموث، فروش حدود ۲۰ هزار دستگاه از رودرانر در سال ۱۹۶۸ بود؛ اما قیمت‌گذاری مناسب باعث شد تا این مدل قدرتمند و کلاسیک، حدود ۴۵ هزار مشتری پیدا کند و سومین خودروی عضلانی پرفروش سال ۱۹۶۸، پس از پونتیاک GTO و شورولت شِول SS-936 باشد. از نکات جالب در مورد این خودرو، پرداخت ۵۰ هزار دلار حق استفاده از نام رودرانر، به استودیوی سرگرمی برادران وارنر و هنرهای هفتم (Warner Bros.-Seven Arts) سازنده‌ی کارتون معروف کایوت و رودرانر یا همان میگ‌میگ (Wile E. Coyote and Road Runner) است. علاوه بر این تمام مدل‌های رودرانر به بوق مخصوص میگ‌میگ، دقیقا مشابه صدایی که در کارتون شنیده‌ایم، مجهز بودند.

دوج چارجر دیتونا؛ ترکیب قدرت و طراحی آیرودینامیک

محصول سال ۱۹۶۹

دوج یک شعار معروف داشت؛ پیروزی در یک‌شنبه و فروش خودرو در دوشنبه. مفهوم کلی این شعار، به پیروزی در موتوراسپرت، به‌خصوص رقابت‌های نسکار اشاره دارد. دوج مدتی بود که در نسکار نتایج خوب کسب نمی‌کرد، بنابراین خودرویی مخصوص تنها برای پیروزی در این مسابقات تولید کرد. بزرگ‌ترین مشکل چارجر در نسکار، آیرودینامیک ضعیف بود؛ بنابراین، تیم مهندسی دوج این بخش را در تولید مدل دیتونا (Daytona) اولویت قرار داد. دماغه‌ی بلند ۴۶۰ میلی‌متری و باله‌ی بزرگ ۵۸۰ میلی‌تری عقب، علاوه‌بر تضمین آیرودینامیک، چارجر دِیتونا را از دیگر خودروهای آمریکایی آن دوران متمایز می‌کرد. به‌لطف طراحی آیرودینامیک، چارجر دِیتونا که در جلو تا ۵۴۵ کیلوگرم و در عقب تا ۲۷۲ کیلوگرم نیروی رو‌به‌پایین یا داون‌فورس (Downforce) داشت، در آزمایش‌های پیش‌تولید به نهایت سرعت ۳۳۰ کیلومتربرساعت رسید.

اولین نسخه‌های تولیدی چارجر دِیتونا با پیشرانه‌ی مگنوم ۴۴۰ با قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ی خودکار و دیفرانسیل کرایسلر عرضه شدند؛ پیشرانه‌ی ۴۲۶ هِمی با قدرت ۴۲۵ اسب‌بخار و گشتاور ۶۶۰ نیوتن‌متر به‌صورت سفارشی در دسترس بود. درمجموع، ۵۰۵ دستگاه چارجر دِیتونا شامل ۴۳۰ نسخه با پیشرانه‌ی مگنوم و ۷۵ نسخه با پیشرانه‌ی هِمی تولید شد. به‌عقیده‌ی بسیاری از کارشناس‌ها، تغییر آیرودینامیک فرایند پیچیده‌ای نداشت؛ اگر به بدنه‌ی دیتونا نگاه کنیم، واقعا هم پیچیدگی خاصی نمی‌بینیم و یک باله‌ی بزرگ با دماغه‌ی بلند، رسیدن به هدف نهایی را ممکن کرده است. درهر صورت، دوج با این مدل در مسابقات نسکاربی‌رقیب بود و برای اولین‌بار در تاریخ نسکار، رکورد نهایت سرعت بیش از ۳۲۲ کیلومتربرساعت شکسته شد. جایگزین دوج چارجر آیرودینامیک، پلیموث سوپربرد (Superbird) بود که از طرح آیرودینامیک مشابه دیتونا استفاده کرد. سوپربرد در سال ۱۹۸۰ هشت مسابقه‌ی نسکار را پیروز شد، اما این روند خیلی زود متوقف شد؛ قوانین نسکار کاملاً تغییر کرد و استفاده از طراحی آیرودینامیک برای خودروها با پیشرانه‌ی بزرگ‌تر از حجم ۴/۹ لیتر، ممنوع شد. دوج چارجر دیتونا و پلیموث سوپربرد، با نام «مبارزهای بال‌دار» معروف هستند (Winged Warriors).

فورد موستانگ Boss 429؛ عضلانی بودن به‌بهانه‌ی نسکار

محصول سال ۱۹۶۹

در دوران اوج شهرت و فروش خودروهای عضلانی آمریکا، فورد نسخه‌ای ویژه و ماندگار موستانگ عرضه کرد؛ مدل قدرتمند Boss 429. ویژگی اصلی که Boss 429 یا Boss 9 را به کلاس خودروهای عضلانی وارد کرد، پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۷ لیتری با قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار بود؛ البته تیم تبلیغاتی فورد، برای جلوگیری از بالا رفتن هزینه‌های بیمه، قدرت این مدل را کمتر از رقم واقعی اعلام کرده بود. فورد تنها برای کسب مجوز استفاده از پیشرانه‌ی جدیدش در مسابقات نسکار، موستانگ Boss 429 را تولید کرد. در قوانین آمده بود که باید حداقل ۵۰۰ دستگاه خودروی جاده‌ای با پیشرانه‌ی بزرگ فورد فروخته شود؛ مدیران ارشد شرکت تصمیم گرفتند که پیشرانه‌ی جدیدشان را در بدنه‌ی موستانگ با کدی مخصوص عرضه کنند.

همه چیز به خوبی پیش رفت و ۵۰۰ دستگاه تولید شد؛ اما تقاضا برای تولید بیشتر موستانگ Boss 429 وجود داشت، بنابراین در طول دو سال، ۱۳۵۸ دستگاه از این خودروی عضلانی ارزشمند به دست مشتریان آمریکایی رسید. نکته‌ی جالب در فرایند توسعه‌ی Boss 429 این است که کاپوت موستانگ به‌اندازه‌ی کافی برای پیشرانه‌ی ۷ لیتری فورد بزرگ نبود؛ تغییرات لازم برای نصب پیشرانه با تلاش‌های تیم مهندسی کار کرفت (Kar Kraft) انجام شد که تولید نسل‌های دوم و چهارم فورد GT40، خودروی پیروز مسابقات ۲۴ ساعته‌ی لمان در سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ را در کارنامه داشت. Boss 429 یکی از کمیاب‌ترین و ارزشمندترین نسخه‌های تولید شده از فورد موستانگ کلاسیک است.

شورولت شِوِل SS؛ خودروی عضلانی با کد سوپراسپرت

محصول سال ۱۹۷۰

شول (Chevelle) از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۷ در سه نسل مختلف عرضه شد اما مدل ۱۹۷۰ با کد سوپراسپرت یا SS، اوج عضلانی بودن خودروی مشهور پلتفرم A شورولت بود. دلیل اصلی تولد شول SS و جاودانه‌شدنش، تصمیم مدیران چنرال موتورز بود؛ سال ۱۹۷۰، محدودیت حجم پیشرانه با دستور مقامات برند مادر شورولت برداشته شد و شول فرصت رقابت با قدرتمندترین خودروهای عضلانی را پیدا کرد. نسل دوم شول سال ۱۹۶۸ با تغییرات محسوس در طراحی بدنه و کابین عرضه شد؛ سال ۱۹۶۹، شورولت شول با شعار «پرطرفدارترین خودروی کلاس متوسط آمریکا» در مدل‌های سدان، کوپه، کروک و استیشن تولید شد و خیلی زود هم مدل SS از راه رسید. شورولت شول کد SS 454 که در آن دوران پادشاه خودروهای عضلانی بود و به‌عقیده بسیاری از کارشناسان هنوز هم این عنوان را حفظ کرده است، از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۷/۴ لیتری با قدرت ۳۶۰ اسب‌بخار استفاده می‌کرد.

این مدل بزرگ‌ترین تلاش شورولت برای تولید بهترین خودروی عضلانی بود؛ درواقع از سال ۱۹۶۴ و شکل‌گیری رقابت در این کلاس، شورولت منتظر حذف شدن محدودیت حجم پیشرانه از سوی جنرال موتورز بود. به محض اینکه مجوز تولید خودروی عضلانی با پیشرانه‌های بزرگ‌تر از حجم ۶/۶ لیتر صادر شد، بیوک، پونتیاک و الدزموبیل بزرگ‌ترین پیشرانه، نمونه‌ی ۴۵۵ اینچ مکعب (۷/۵ لیتر) را انتخاب کردند و شورولت با مدل LS5 و حجم ۴۵۴ اینچ مکعب (۷/۴ لیتر) تنها ماند. مدل LS6 از شورولت شول SS حدود ۴۵۰ اسب‌بخار قدرت داشت و قیمت نهایی‌اش با انتخاب انواع تجهیزات سفارشی، به ۴،۰۰۰ هزار دلار می‌رسید.

الدزموبیل 2-4-4؛ نهایت عملکرد با پیشرانه‌ی ۷/۵ لیتری

محصول سال ۱۹۷۰

کد 2-4-4 یا 442 در محصولات الدزموبیل (Oldsmobile) سال ۱۹۶۸ از مدل کاتلس (Cutlass) مستقل و در چند نسل مختلف به‌عنوان خودرویی محبوب تولید شد. مدل ۱۹۷۰ از نسل دوم الدزموبیل 422، دقیقا پس از حذف محدودیت حجم پیشرانه از طرف جنرال موتورز و هم‌زمان با شورولت شول تولید شد. 442 مدل ۱۹۷۰، بهترین خودروی پرفرمنس و عضلانی بود که الدزموبیل در طول سابقه‌ی بیش از ۱۰۰ سالش تولید کرد. پیشرانه‌ی ۷/۵ لیتری ۸ سیلندر با قدرت ۳۶۵ اسب‌بخار برای سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت در کمتر از ۶ ثانیه کافی بود؛ البته مانند بسیاری از خودروهای عضلانی سال ۱۹۷۰ که همه به پیشرانه‌های بزرگ مجهز شده بودند، قیمت نهایی الدزموبیل هم کمی بالاتر رفت و به ۳،۳۷۶ دلار (حدود ۲۱،۵۰۰ دلار به نرخ امروز) رسید.

الدزموبیل 422 خودروی ایمنی مسابقات ایندیاپولیس ۵۰۰ در سال ۱۹۷۰ بود و سیلوستر استالونه هم در فیلم مرد خرابکار (Demolition Man) محصول سال ۱۹۹۳، از این خودروی عضلانی زیبا استفاده کرد. الدزموبیل اولین شرکتی بود که در سال ۱۹۰۱ خودرویی مجهز به سرعت‌سنج و سپس در سال ۱۹۳۹، با جعبه‌دنده‌ی خودکار عرضه کرد. این شرکت اولین خودرو با ساسات خودکار را در سال ۱۹۴۱ تولید کرد. همچنین، اولین خودروِ جاده‌ای با پیشرانه‌ی توربوشارژ هم الدزموبیل مدل F-85 Turbo Jetfire محصول سال ۱۹۶۲ بود.

فورد تورینو کبرا 429؛ خودروی عضلانی دیترویت با نام ایتالیایی

محصول سال ۱۹۷۰

با اینکه فورد تورینو (Torino) براساس شهر تورین ایتالیا نام‌گذاری شده است، اما هیچ ویژگی اروپایی در این مدل وجود ندارد و یک دیترویتی اصیل شناخته می‌شود. تورینو ابتدا در قالب یک نسخه در مدل‌های مختلف فورد فیرلین عرضه می‌شد اما سال ۱۹۷۰، خط تولید خودش را با دو تیپ جی‌تی و کبرا به‌دست آورد؛ درواقع با تصمیم جدید، جایگاه تورینو و فیرلین تعویض شد. پیشرانه‌های فورد تورینو شامل نمونه‌ی ۶ سیلندر خطی ۴/۱ لیتری و ۸ سیلندر V شکل ۷ لیتری می‌شد؛ تورینو کبرا از پیشرانه‌ی ۷ لیتری یا ۴۲۹ اینچ مکعب سری ۳۸۵ فورد استفاده می‌کرد که ۳۷۰ اسب‌بخار قدرت داشت.

فورد تورینو تا سال ۱۹۷۶ در چند مدل مختلف با طراحی‌ بدنه متفاوت تولید شد؛ مدل گرند تورینو اسپرت سال ۱۹۷۲ در فیلم‌های سینمایی مثل گرند تورینو (Grand Torino) محصول سال ۲۰۰۸ با هنرپیشگی کلینت ایستوود، سریع و خشن (Fast & Furious) سال ۲۰۰۹ و سریال و فیلم استارسکی و هاچ (Starsky & Hatch) محصول سال‌های ۱۹۷۵ و ۲۰۰۴ به‌نمایش گذشته شد. فروش فورد تورینو در سال ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ به‌ترتیب برابر ۷۶۷۵ و ۳۰۵۴ دستگاه بود.

دوج چارجر سوپر بی

محصول سال ۱۹۷۱

طرفداران خودروهای آمریکایی مدرن با کد سوپر بی (Super Bee) در دوج چارجر محصول سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ آشنا هستند؛ اما طرح زرد رنگ و زنبورعسل دوج، سال‌ها پیش ایجاد شده بود. اولین‌بار در سال ۱۹۶۸ و مدل کرونت بود که دوج از کد سوپر بی استفاده کرد؛ کرونت سوپر بی مدل ۱۹۶۸ برای رقابت با پلیموث رودرانر معروف تولید شده بود. مالک هر دو برند دوج و پلیموث، شرکت کرایسلر بود؛ به‌بیانی دیگر رقابت بر سر تولید خودروی عضلانی بهتر، با حمایت کامل کرایسلر انجام می‌شد. سال ۱۹۷۱، کد سوپر بی برای اولین‌بار در مدل چارجر استفاده شد تا کرونت که حالا در نسخه‌های سدان و استیشن دردسترس بود، با طرح زرد رنگ زنبورعسل خداحافظی کند.

هدف اولیه برای تولید یک خودرو با کد سوپر بی، ترکیب قدرت بالای پیشرانه و قیمت نهایی مناسب برای خریدار بود؛ بنابراین دوج سوپر بی با پیشرانه‌ی ۶/۳ لیتری V8، سیستم تعلیق بادوام، ترمزهای قدرتمند، جعبه‌دنده‌ی ۳ سرعته‌ی دستی و ۳۰۰ اسب‌بخار قدرت، حدود ۳،۲۰۰ دلار قیمت‌گذاری شد. سوپر بی ۱۹۷۱ نزدیک به ۵۰۰۰ مشتری داشت؛ این کد و طرح زردرنگ معروف سال‌ها بعد در مدل ۲۰۰۷ چارجر احیا شد. البته سوپر بی در واحد مکزیک کرایسلر با مدلی متفاوت هم تولید شد که هیچ شباهتی به چارجر کلاسیک نداشت.

پلیموث همی‌کودا؛ پایان‌دهنده‌ی نسل کلاسیک عضلانی‌ها

محصول سال ۱۹۷۰

پلیموث مدل ماندگار باراکودا را از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۴ در خط تولیدش داشت؛ اما برای این فهرست، پرچم‌دار مدل‌های متنوع این خودرو را باید انتخاب کرد. به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای عضلانی کلاسیک و اصیل، باراکودا ابتدا در مدل فست‌بک و براساس پلتفرم A کرایسلر (مشترک با دوج دارت و پلیموث ولیِنت) تولید شد؛ اما مدل‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴ برپایه‌ی پلتفرم E کرایسلر مشابه دوج چلنجر، و در نسخه‌های کوپه و کروک طراحی شدند. همی‌کودا، قدرتمندترین مدل از باراکودا با پیشرانه‌ی V8 بود؛ همان‌طور که از نام این مدل مشخص است، پیشرانه‌ی همی در این مدل استفاده شده بود.

علاوه بر پیشرانه‌ی ۳۳۵ اسب بخاری، همی‌کودا به دریچه‌ هوای بزرگ کاپوت و سیستم تعلیق بهتر از نسخه‌های ارزان‌تر مجهز شده بود. هیچ شکی نیست که باراکودا خودروی عضلانی قدرتمندی بود، اما پلیموث نسخه‌ی استریت همی (Street Hemi) را با قیمت ۸۸۴ دلار (حدود ۵،۴۰۰ دلار به نرخ امروز) هم درنظر گرفته بود؛ از همی‌کودا استریت همی مدل کروک با قدرت ۴۲۵ اسب‌بخار، تنها هفت دستگاه فروخته شد و امروز یکی از ارزشمندترین خودروهای عضلانی کلاسیک است. در طول سال‌های گذشته اخبار غیررسمی زیادی در مورد احیای مدل باراکودا درمحصولات دوج منتشر شده، اما تا امروز همه‌چیز در حد شایعه و حدس و گمان باقی مانده است.

بیوک ریگال GNX؛ جذب مشتری در نبود بهترین‌ها

محصول سال ۱۹۸۷

دلایل از بین رفتن بازار خودروهای عضلانی را در ابتدای مقاله گفتیم. اوایل دهه‌ی ۱۹۷۰، دوران خودروهای عضلانی آمریکا به پایان رسید و بازار در اختیار مدل‌های کامکپت قرار گرفت. اما بیوک در سال ۱۹۸۷ با تولید مدلی ویژه از ریگال (Regal)، طرفداران قدیمی را امیدوار کرد. در حالی که بیشتر شرکت‌‌های آمریکایی به رقابت با ژاپنی‌ها مشغول بودند، بیوک در آخرین سال‌های تولید نسل دوم ریگال محصولی با ویژگی‌های خودروهای عضلانی رونمایی کرد. بیوک مدل گرند نشنال (Grand National) از ریگال را با الهام از سری مسابقات نسکار نام‌گذاری کرد؛ ریگال GN از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل ۴/۱ لیتری تنفس طبیعی با قدرت ۱۲۵ اسب‌بخار استفاده می‌کرد و در ظرفیت محدود تولید شد. سال ۱۹۸۴ این مدل از ریگال به پیشرانه‌ی ۲۰۰ اسب بخاری توربوشارژ مجهز شد؛ اما در سال ۱۹۸۷، نسخه‌ی جذاب GNX با پیشرانه‌ی ۳/۸ لیتری V6، قدرت ۲۷۶ اسب‌بخار (قدرت واقعی ۳۰۰ اسب‌بخار) و قیمت پایه حدود ۳۰،۰۰۰ دلار عرضه شد.

فورد شلبی موستانگ GT350R؛ عضلانی و اسپرت

محصول سال ۲۰۱۵

اساس و ریشه‌ی موستانگ همیشه خودروی پونی است، اما در نسخه‌های مختلف شلبی، این مدل تغییرات عجیبی پیدا می‌کند. به عقیده‌ی برخی طرفداران سرسخت و قدیمی، مدل‌های جدید موستانگ جایگاهی در بین خودروهای عضلانی اصیل ندارند؛ به‌خصوص مدل شلبی GT350R که با تمرکز بر رانندگی تهاجمی در پیست مهندسی شده است. هدف از تولید این نسخه، رقابت موستانگ با شورولت کامارو Z28 و پورشه 911GT3 است؛ از طرفی درکنار ویژگی‌های اسپرت، GT350R می‌تواند عضلانی هم باشد. به‌کمک پیشرانه‌ی ۵/۲ لیتری V8 با قدرت ۵۲۶ اسب‌بخار، موستانگ شلبی GT350R هم در مسیر مستقیم و هم تا حدودی در پیچ‌ها، مدعی است؛ درواقع ترکیب متعادل خودروی عضلانی و اسپرت در این نسخه از فورد موستانگ به کمال نزدیک می‌شود.

شلبی GT350R به چند دلیل هم می‌تواند در فهرست خودروهای عضلانی باشد و هم تنها یک مدل اسپرت درنظر گرفته شود؛ اما در دورانی که حضور خودروهای عضلانی در بازار جهانی بسیار کم‌رنگ است، شاید اضافه کردن یک مدل از موستانگ شلبی با پیشرانه‌ی قدرتمند، فناوری تعلیق هوشمند مگن‌راید (MagneRide)، ترمزهای ۶ پیستونیِ برمبو، صندلی‌های برمبو و انبوهی از قطعات فیبرکربمن بدنه، چندان هم گناه بزرگی نباشد. به‌نظر شما موستانگ شلبی GT350R مدل ۲۰۱۵، شایستگی ورود به کلاسی که شورولت شول SS در آن وجود دارد را خواهد داشت؟

شورولت کامارو ZL1 1LE؛ عضلانی و اسپرت از نگاهی دیگر

محصول سال ۲۰۱۷

پرونده‌ی سنگین موستانگ شلبی GT350R در مورد شورولت کامارو ZL1 1LE هم تکرار می‌شود. کامارو که از همان اولین مدل برای رقابت با موستانگ ساخته شده است، می‌تواند در نسخه‌ی ZL1 1LE عضلانی درنظر گرفته شود. درست مانند شلبی موستانگ، کامارو ZL1 1LE هم با هدف رانندگی در پیست تولید شده است؛ مدل استاندارد نسل جدید کامارو در مقایسه با نمونه‌های کلاسیک فرمان‌پذیری بسیار بهتری دارد و تیم مهندسی شورولت در نسخه‌ی ZL1 1LE، قول بهبود بیشتر هم داده است. می‌توان گفت کامارو با اصل عضلانی بودن فاصله گرفته، اما پیشرانه‌ی سوپرشارژ V8 با قدرت ۶۵۰ اسب‌بخار را هم زیر کاپوت دارد؛ این قدرت درکنار زمان ۱۱/۴ ثانیه درگ ۴۰۰ متری و نهایت سرعت ۳۲۰ کیلومتربرساعت، می‌تواند گذرنامه‌ای برای ورود به قلمرو عضلانی‌ها باشد؟ این نکته را هم باید درنظر بگیریم که شورولت در کامارو ZL1 1LE تمام تلاشش را کرده است تا خودروی پونی گذشته هرچه بیشتر به مدل اسپرت با فرمان‌پذیری بهتر تبدیل شود.

دوج چلنجر دیمن؛ تنها خودروی عضلانی واقعی مدرن

محصول سال ۲۰۱۷

نسل دومش را که کنار بگذاریم، دوج چلنجر همیشه یک خودروی عضلانی پر سروصدا و جذاب بوده است. نسل سوم چلنجر از سال ۲۰۰۸ تا امروز تولید می‌شود و برای طرفداران بسیار مهم است؛ درحقیقت چلنجر، تنها خودروی مدرن است که تمام ویژگی‌های عضلانی بودن را بدون توجیه اضافه، به‌نمایش می‌گذارد. نسخه‌های مختلفی از نسل سوم چلنجر تا امروز تولید شده است اما برای فهرست بهترین عضلانی‌ها، بدون شک باید اهریمن قرمز و دیوانه‌وار را انتخاب کرد. پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۶/۲ لیتری، سوپرشارژر ۲/۷ لیتری، ۸۴۰ اسب‌بخار قدرت، ۱۰۴۴ نیوتن‌متر گشتاور و تولید با هدف درهم شکستن رکورد خودروهای جاده‌ای در درگ، چلنجر دیمن (Challenger SRT Demon) را تنها یک خودروی عضلانی واقعی معرفی می‌کند.

قطعاً طرفداران خودروهای عضلانی با تمام مشخصات و ویژگی‌های دیمن از تجهیز به قدرتمندترین پیشرانه‌ی V8، مکانیزم قرار دادن دنده یک و عقب برای درگ، زمان ۹/۶ ثانیه در درگ ۴۰۰ متری تا سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ در کمتر از ۲/۵ ثانیه و رکورد گینس تک‌چرخ ۸۹ سانتی‌متر آشنا هستند. قطعا نسل اول چلنجر هم در این فهرست جایگاه ویژه دارد، اما ترجیح دادیم مدل جدیدش را در دورانی که تنها خودروی عضلانی واقعی بازار است، انتخاب کنیم.

فورد شلبی موستانگ GT500؛ فاصله گرفتن از اصل خودروهای عضلانی

محصول سال ۲۰۱۹

به‌عنوان جدیدترین خودروی عضلانی، مدل پرطرفدار موستانگ شلبی کد GT500 را انتخاب می‌کنیم که پس از سال‌ها انتظار، به‌تازگی رونمایی شد. از لحاظ قوای محرکه با وجود پیشرانه‌ی V8 بزرگ ۵/۲ لیتری سوپرشارژ و قدرت ۷۰۰ اسب‌بخار، GT500 جانشین مناسبی برای مدل کلاسیکش است؛ اما تیونینگ شلبی به همان اندازه که به‌سوی افزایش کیفیت فرمان‌پذیری و سواری پیش رفته، از قابلیت‌های عضلانی بودن خودرو کم کرده است. موستانگ شلبی GT500 جدید حالا از میل کاردان فیبرکربنی، جعبه‌دنده‌ی ۷ سرعته دوکلاچه و تجربه‌ی تیم تولید سوپراسپرت فورد GT در مهندسی بهتر استفاده می‌کند؛ با این تفاسیر، تفاوت زیادی بین GT500 امروز و دیروز وجود دارد. احتمالا بزرگ‌ترین مانع برای افزایش طول عمر خودروهای عضلانی با فرمول قدیمی، قوانین آلایندگی و مصرف سوخت باشد؛ موستانگ شلبی GT500 مدل ۲۰۱۹ به‌همین دلیل در کشورهای اروپایی فروخته نخواهد شد.

مدل‌های برجسته‌ی دیگر

اگر بخواهیم فهرستی کامل از بهترین خودروهای عضلانی داشته باشیم، تقریبا تمام مدل‌های کلاسیک را باید درنظر بگیریم. به‌همین‌خاطر، خودروهایی که در پایان مقاله معرفی می‌کنیم، می‌توانند به فهرست بهترین‌ها اضافه شوند.

• بیوک اسکای‌لارک (Skylark)
• بیوک گرنداسپرت
• شورولت ال‌کامینو (El Camino)
• شورولت ایمپالا (Impala)
• دوج کرونت
• مرکوری سایکلون (Cyclone)
• پلیموث فایربرد (Firebird)
• پلیموث GTX

در اتواپ بیشتر بخوانید:

شرکت M بزرگ‌ترین ارتقا دهنده‌ی محصولات بی‌ام‌و

سازمان بهداشت جهانی امکان انتقال ویروس کرونا از طریق هوا را تایید کرد

مسابقه درگ ب ام و M5 Competition با سه استیشن قدرتمند آلمانی!